Interview met Twiggy Bossuyt
Recent is Niko & Nico verschenen, het nieuwe jeugdboek van Bronzen Griffel-winnares Twiggy Bossuyt. Hieronder vind je een kort interview met de auteur en een leesfragment, waarin de ontmoeting plaatsvindt tussen Niko en het egeltje, terwijl haar ouders (in stilte) ruziemaken.
Aan het begin van ‘Niko & Nico’ is er een vriendschap tussen een meisje en een egeltje. Waarom heeft Niko zo’n grote behoefte aan een vriend?
Niko voelt zich eenzaam. Het lijkt alsof haar mama en papa haar niet zien. Ze durft zich ook niet te laten horen. Er zijn al genoeg zorgen in het gezin. Eigenlijk verstopt ze zich een beetje. Het egeltje Nico luistert wel naar haar, en ziet haar ook echt. Uiteindelijk zullen Pavel, de buurvrouw en meneer Singer er ook zijn voor haar, alsof Nico een deurtje naar een lievere wereld opent voor Niko.
Wie in ‘Niko & Nico’ lijkt het meeste op Twiggy Bossuyt?
Ik lijk soms op de vrolijke Pavel (als ik een jongen was geweest zou ik trouwens Pavel hebben geheten), de meevoelende Nico, de woorden-meneer Singer, en natuurlijk ook op de twijfelende Niko zelf die soms iets doet waar ze later spijt van heeft.
Ooit heb ik, net als Niko, een boterham met choco op het gezicht van mijn broertje geplakt.
De letters in ‘Niko & Nico’ doen allerlei vreemde dingen. Ze zijn groot en klein en nog kleiner, schuin en vet, het kan niet op. Waarom?
Ik hou van woorden, en zoek steeds naar de juiste betekenis ervan. Maar woorden kunnen ook gevaarlijk zijn. Mensen kunnen elkaar verkeerd begrijpen als ze niet op de juiste manier worden gebruikt. Je kan de woorden helpen door ze op een andere manier te schrijven. Je kan ze laten dansen of gevaarlijk luid laten klinken. Dat deed de beroemde dichter Paul Van Ostaijen ook al. Hij wordt daarom zot Polleke genoemd. Ik hou van vrolijke, gekke mensen die buiten de lijntjes durven kleuren.
Er gebeuren enkele dramatische dingen in ‘Niko & Nico’. Toch voelt het niet als een zwaar boek. Hoe vind je als schrijver de balans?
Dat weet ik eigenlijk niet zo goed: het gebeurt gewoon. Waarschijnlijk komt dat omdat ik steeds het mooie zoek in het leven, in de wereld. Ik vind lachen het leukste wat er is. En ik denk dat je van alles iets kunt leren, ook al is het iets wat eerst niet fijn is. Door in het donker naar het licht te zoeken vind je schitterende sterren.
Dit is ook een boek over schaamte: Niko schaamt zich voor haar lege brooddoos, het geruzie van haar ouders… Is dat het emotionele hart van het boek?
Elke lezer mag zelf beslissen wat het hart is van het boek. Voor mij ligt de nadruk op de hoop. Als je je niet zo lekker voelt, maar je toch blijft openstellen voor wat er rond je is, dan zal je zien dat er altijd lieve mensen zijn die je kunnen helpen. Je bent niet alleen! Als je goed om je heen blijft kijken dan vind je altijd schatten (van mensen).